Keerpunten - life-changing events.
Afgelopen periode kwam ik onverwachts een stukje tegen wat ik schreef naar aanleiding van een situatie in mijn leven waarin alles op zijn kop stond en ik enkel terug kon vallen op mijn innerlijk gevoelde veerkracht. Het bracht me in een oogwenk terug in de tijd….. en eveneens vooruit in de toekomst.
Alles valt nu samen in het heden.
Ik ben 18 jaar en met een samengebalde buik van de spanning en de buikpijn steek ik de straat over en loop in de richting van het ziekenhuis. Ik smeek innerlijk om kracht en moed om deze verschrikkelijke situatie het hoofd te kunnen bieden. Ik voel me klein en bibberig en toch….
Wat zou ik aantreffen? Hoe had dit toch kunnen gebeuren?
De draaideur van het ziekenhuis bepaalt het tempo waarmee ik erdoor heen loop. En terwijl ik daar nog mee bezig ben vliegen mijn ogen al naar de ruime hal erachter. Is ze er al? Kan ik haar spotten? En ja, ik zie haar meteen zitten, in lijdzame afwachting. Als een geslagen, bang en kwetsbaar vogeltje zit ze ineengedoken op de veel te brede bank in de hal van het ziekenhuis. Haar ogen kijken angstig en vragend naar me op, zoekend naar een antwoord op de prangende vraag: Waarom?
Er is geen antwoord op deze vraag. Ik voel ook haar wanhoop en machteloosheid en sla mijn arm om haar heen. Ze verdwijnt er haast onder… Kom maar Mam, laten we samen sterk zijn en gaan kijken hoe het nu is met hem. Mijn buik balt nog meer samen alsof de fysieke kramp mij terugtrekt naar achteren, weg...weg…..vluchten van deze situatie en deze ervaring.… en toch bewegen we ons samen voorwaarts naar de lift. Op weg naar mijn vader, haar echtgenoot, die de dag daarvoor geprobeerd heeft, via een overdosis aan slaaptabletten, zichzelf van het leven te beroven. Waarom toch? ….
wordt vervolgd..
Life-changing events.
Recently I came across a personal story, an experience I wrote down back then, in the midst of a life-changing event. It really challenged my inner resilience at that time.
In the course of my life i more and more understood the inner learning of this event and during this process Past Present and Future came together and integrated, producing wisdom, compassion and understanding.
I am 18 years old. With painfully contracted muscles in my belly that felt like a football there I cross the street and walk in the direction of the hospital. Inwardly I ask, begg, for strength and power to enable me to face this terrible situation. I feel small and helpless shivering inside, and yet…..
What is it going to be? How could this have happened?
The movement of the door into the hospital is guiding my tempo of entering.And while entering my eyes search and look around, scanning the area. Will she be there? Can I spot her? And yes I see her right away, sitting on the couch apathetic waiting what is going to happen next. As a fearful and vulnerable little bird she is sitting there on this huge couch in the entrance hall of the hospital. Here eyes look at my in pain scanning my face for hope and support, looking for an answer to the nagging question: Why?
There is no answer to this question. I feel her despair and helplessness and put my arms around her.She almost disappears in my hug. Come on Mam, let us be strong together and have a look how he is now… My belly is still cramping as if the energy pulls me backwards.... running away from this situation and this experience. And still together we move forward to the elevator. We are on our way to visit my father, her husband, who tried to commit suicide the day before, by taking an overdose of sleeping pills.
Why, oh why?
to be continued…..
Op de afdeling aangekomen wacht een vriendelijke verpleegster ons op. Ze brengt ons naar zijn kamer en daar ligt hij dan….slapend, kwetsbaar en vooral nog levend.
Mijn moeder en ik schuiven elk aan een kant van zijn bed en gaan naast hem zitten. "Gaat het nog mam" vraag ik haar terwijl ik zie en voel hoe zij vecht met wisselende emoties. Wonderlijk genoeg ervaar ik hoe ik spontaan terecht kom in een diepe, rustige laag in mijzelf. Dan opent mijn vader zijn ogen…kijkt ons aan…. en beseft vervolgens dat hij nog leeft….Schaamte glijdt over zijn gezicht en hij kan ons niet langer aankijken. Hij begint te huilen en verbergt zijn gezicht onder het laken. " Ik schaam me zo diep " murmelt hij van onder het laken. " Ik heb in alles gefaald en zelfs dit is me niet gelukt".
Ik ben zo waardeloos...
Mijn hart stroomt over van compassie voor hem en voor mijn moeder en tegelijkertijd begrijp ik niets van mijzelf. Waar zijn mijn emoties, mijn angst, boosheid en onzekerheid gebleven? Wat gebeurt er toch allemaal?
Ik volg de stroom van compassie en hou mijn vaders hand vast, zwijgend.
Deze ervaring blijkt - in retrospectief - van grote invloed te zijn op het verloop van ons en mijn leven.
wordt vervolgd….
When we arrive on the floor-unit where my father is nursed, a kindly looking lady is already waiting for us. She guides us to his room and there he is....still sleeping, vulnerable, and most of all still alive! My mother and I take a seat, each on one side of the bed. "Are you alright Mam?", I ask her, watching how she struggles with a variety of emotions. Amazed I experience how, spontaneously, a shift takes place within me. Away from all sorts of emotions and into a deep, silence State of Being, somewhere within me.
Then my father opens his eyes.... looks at us..... en realizes then that he is still alive....
Shame slipps over his face.... and he is not able to look at us any longer. He starts crying and hides his face under the sheets. " I am so ashamed", he murmurs from under the sheets. " I failed in everything I believed in and fought for in my life. And now I even failed in this. I am so worthless "...
My heart is flowing over with compassion for him, for my mother, and at the same time I don't understand myself. Where are my emotions? My fear, anger, frustration and insecurity? What in the world is happening here?
I follow the flow of compassion and hold my father hands, in silence.
This experience - in retro-perspective - is influencing my life drastically.
A life-changing event.
to be continued.
Waarom nu deze persoonlijke en emotionele ontboezemingen?
Om persoonlijke en dramatische ervaringen te plaatsen een groter ontwikkelingsperspectief. Sociaal, politiek, economisch en mondiaal.
En voor mij persoonlijk een life-changing event, een koersverandering die mijn verdere leven richting gaf - en geeft.
Mijn vader was een ondergrondse mijnwerker op de Staatsmijn Emma. Hij was een bevlogen en bewogen mens. Een wereldverbeteraar. Vanuit zijn visionaire perspectief zag hij de dreigende mijnsluitingen aankomen. Hij vocht ertegen met alles wat hij had. Ging in de politiek om een stem te geven, organiseerde mede protestmarsen om de regering op andere gedachten te brengen en deze natte mijnwet tegen te houden, maar niets hielp om deze dreigende ramp voor de regio, en voor de mensen persoonlijk, af te wenden.
Emoties nemen weliswaar geen beslissingen maar zijn wel de onbewuste drive van ons handelen. Mijn vader vocht zich kapot om de buitenwereld te veranderen. Het mocht niet baten en hij ervoer dat als persoonlijk falen. Kon het innerlijk niet langer dragen en besloot dat wij als gezin, alsook de wereld, beter af zouden zijn zonder hem.
In de jaren die volgden bleek welke diepe impact die sluiting had op de hele mijnstreek.Daar is veel over gezegd en geschreven dus daar hoef ik hier verder niet op in te gaan. Wel treft mij de overeenkomst die ik zie in deze tijd. Wetten en besluiten die, vanuit bevlogen idealen verbonden met macht en geld, een diepe inwerking en uitwerking hebben op mensen. Het genereert onmacht en woede en frustratie. Vanuit mijn grotere perspectief is het een uitnodiging en een uitdaging om frustratie om te zetten in creatie, steeds weer.. en keer op keer. Dat kan (innerlijke) veerkracht genereren, zo heb ik in mijn eigen leven mogen ervaren.
Wordt vervolgd.
Why now these personal and emotional effusions?
To place personal and dramatic emotional experiences within a context of development.
A greater social, politic, economic and global perspective of evolution and creation.
And personal for me, a life-changing event that set the course and direction of my soul-journey in this lifetime.
My father was a miner. He worked under the ground in the States-mine Emma, almost his whole lifetime ( since he was 14 years old). He was a visionair, an idealist and a socialist.
he wanted to change the world for the better of all human beings. A world improver.
From his visionary perspective he saw the - threatening - closing of the mines for economic, political and global reasons, coming closer. He fought against this with all the power and energy he had. Went into politics to make a difference in that way, organized together with others protest-marches to the Hague to change the mind-sets of the politicians, but nothing helped to avert this coming disaster and so it all didn't work out for the highest good of all concerned.
Emotions don't take decisions but are however often the unconscious drive that sets us into action. My father gave his best and even more to change the outside world.
An Illusion which he experienced as a deep personal disappointment and failure.
He couldn't bear it any longer and decide that we, as a family, and also the outside world, would be better of without him.
In the following years it became clear which deep impact these mine-closing had on the whole region where we lived. Much is already said and written about that.
I see and notice the similarity in all that happens nowadays.Laws and decisions that are made from a perspective of a politic and economic ideals, te " make" the necessary changes, still connected with imago, power and money. Thus generating more and more anger, protest and deep frustration.
From my ( greater) perspective it is an invitation, again and again, to convert frustration into creation! It generates resilience and empowerment on other levels.
to be continued.
