Egopijn en zielepijn.

De oorsprong van pijn is een conflict tussen de levenskrachten die gericht zijn op evolutie en groei én de beschermingslagen of overlevingsmechanismen die de levende wezenskern omgeven. Deze beschermingslagen en overlevings- mechanismen houden de levensstroom tegen. Zowel egopijn als zielenpijn veroorzaken ervaringen van lijden.

Er is echter een betekenisvol verschil tussen beide dimensies van lijden.

Egopijn is het resultaat van verzet tegen verandering die moet plaatsvinden, niet alleen in het eigen innerlijk maar ook in de fysieke omgeving.

Zielenpijn komt voort uit het proces van het ondergaan, het doorleven, van noodzakelijke veranderingen in ons leven.

Tijdens onze perioden van lijden worden we geconfronteerd met "waarom" vragen. Acceptatie van wat is en inzicht verwerven in het dieperliggende proces van transformatie is dan de grootste klus en uitdaging.

Hoewel het moeilijk kan zijn aan de hand van wat we voelen onderscheid te maken tussen egopijn en zielepijn bestaat het verschil in de mate waarin we ons bewust zijn van de continuïteit van bewustzijn die verbonden is met de werking van de Kosmische wet van oorzaak en gevolg. Continuïteit van bewustzijn is verbonden met de scholing van de ziel over meerdere levens en met levenservaringen.

Zo is er bv een soort pijn die innig verbonden is met krenkingen van het ego.

De behoeften van het ego zijn o.a. aandacht, bewondering, zeggenschap, macht, seks en geld. Variabele factor is de mate waarin en hoever iemand wil gaan om zijn behoeften vervuld te krijgen. Ons ego zal vaak heel ver willen gaan om aan z’n trekken te komen. De behoefte indruk te maken op anderen, een “centrale” rol te spelen, het gevoel willen hebben een “echte man of vrouw” te zijn wortelt altijd in het ego. Wanneer deze behoeften onvervuld blijven veroorzaakt dit egopijn. Het ego voelt zich afgewezen of genegeerd en dit kan de behoefte versterken een emotionele rekening te “vereffenen”. Ook kan het leiden tot zelfafwijzing en minderwaardigheids-gevoelens. Egopijn kan ook leiden tot een verbitterde geesteshouding, gekenmerkt door zelfmedelijden.

Iemand die met een ego/identiteitscrisis worstelt heeft tegelijkertijd de kans om die egopijn in het licht te zien van een ontwikkelingsproces dat tot verdieping van zijn persoonlijk bewustzijn en inzicht leidt. Dit gebeurt als we ons openstellen voor de levensles in deze situatie. Die éne verschuiving van perspectief kan de stoot geven tot het op gang komen van het genezingsproces en de pijn een richting wijzen waarin zij kan wegstromen in plaats van maanden of zelfs jaren opgekropt te blijven. Soms gaat zo'n doorbraak gepaard met angst- of paniekaanvallen, of het idee/gevoel dat je gek wordt. De doorbraak, beweging, staat echter in dienst van een verschuiving van perspectief.

De keuze om een egocrisis als een leerervaring te zien staat gelijk met de keuze je ziel bij het genezingsproces te betrekken. Hierdoor geven we de crisis ( die in zichzelf neutraal is) doel en betekenis.

Zielenpijn is het symptoom van het proces waarin we bezig zijn iets te verwerken waaraan we niets kunnen veranderen, iets dat we niet kunnen vermijden, noch op de een of andere manier uit ons leven bannen.

Waar egopijn vaak het gevolg is van keuzes (die gemaakt zijn terwijl we weten dat ze niet verstandig zijn en desondanks maken we ze) valt er bij zielepijn niets te kiezen. De invloed voltrekt zich op een veel dieper niveau en ook het doel en de betekenis liggen veel dieper verborgen.

Lijden waarbij de ziel betrokken is leert ons iets over onszelf. Over onze innerlijke sterke punten, over onze schaduwkanten en over ons vermogen om diepe overtuigingen te veranderen en boven vroegere beperkingen uit te stijgen. Dit niveau van lijden is te vergelijken met een soort van “afschudden” van allerlei aspecten van onze persoonlijkheid die een belemmering kunnen zijn voor de verdere ontwikkeling van onze innerlijke Identiteit, ons innerlijke Zelf.

De rol die dit niveau van lijden in de menselijke ervaring speelt houdt rechtstreeks verband met het hogere spirituele doel van het Leven zelf.

Onverschillig hoe iemands persoonlijke conclusies over het doel van het leven ook zijn, altijd zorgt de natuurlijke intelligentie van het leven ervoor dat ons leven zich voltrekt volgens een cyclus waarin we voortdurend met ervaringen, uitdagingen worden geconfronteerd die ons aansporen om vraagtekens te zetten bij ons inzicht en onze overtuigingen omtrent de aard van de werkelijkheid, en ons te bezinnen op onze deelname aan het Leven. De conclusies die ieder van ons in reactie op deze ervaringen trekt zijn subjectief.

Het zou kunnen zijn dat een groot deel van het lijden dat ons overkomt het natuurlijke gevolg is van het feit dat we zijn vergeten dat ons leven een doel heeft en dat wij, als we niet in overeenstemming met dat doel leven, we vanzelf in een crisis belanden als een mogelijkheid om de prioriteiten van ons leven opnieuw op een rijtje te zetten. We worden ons steeds bewuster van de invloed die emotionele stress op ons fysieke lichaam uitoefent. Lijden dwingt ons onze aandacht naar binnen te richten.

Een van de belangrijkste valse doelstellingen die we in het leven kunnen najagen is het bijgeloof dat wij op een of andere manier het leven zodanig kunnen inkleden dat we moeilijkheden kunnen ontlopen. Leven gaat gepaard met groeipijn. Het is dus heel wat realistischer om ons te leren verzoenen met de levenscyclus, en de nodige lessen trekken uit de wijsheid die in de natuurlijke opeenvolging van een afsluiting en een nieuw begin opgesloten ligt.

Leven is evolutie, en dus verandering en ontwikkeling.

Bronnen:

Scholing van de ziel via Opleiding Spirituele Psychotherapie in Nederland en in Engeland.

Syllabus Spirituele Psychotherapie White Lodge.

Emotioneel re-actiepatroon gekoppeld aan de innerlijke criticus die het innerlijke weten overschaduwd...

De innerlijke criticus is ooit in het verleden de beschermer geworden van het kwetsbare, gevoelige, kind in ons wat ontkend werd vroeger. Het vertegenwoordigt een emotioneel reactie-patroon, dat onmiddellijk verdedigend reageert op signalen van „ tekort schieten”. Die signalen kunnen worden gegeven vanuit de buitenwereld, maar kunnen ook het gevolg zijn van zelf-veroordelende gedachten ten gevolge van dit re-actiepatroon.

( ik deug niet, ik doe het fout etc.).

Als kind kon je en mocht je niet afwijken van datgene wat hoorde, ook al voelde je dat innerlijk anders aan. Je was feitelijk fysiek en emotioneel afhankelijk van de verzorging en de goedkeuring van anderen over jou.

Dit gedrag- en reactiepatroon is dus in het verleden ontstaan om je / ons te helpen relaties minder pijnlijk te maken en vernedering te vermijden. De grootste angst van dit reactiepatroon, ook wel genoemd „ het kwetsbare en verwaarloosde kind - patroon”  is, dat we niet geaccepteerd worden en dat anderen ons afwijzen of verlaten. Omdat dit kind-deel zich zorgen maakt over onze relaties met anderen, maakt het zich ook heel erg druk over wat anderen van ons vinden en denken! De aandacht is voortdurend gericht op het zorgen voor en tevreden stellen van anderen. Effect daarvan is dat we eigen behoeftes hebben leren uitstellen. Als hij/zij maar gelukkig is…. dan mag ik ook… 

Of: eerst moeten er dit en dat gebeuren... en dan pas mag ik …..

We voelen ons gevangen in deze aangeleerde gedachtegang en het daarbijbehorende gedrag, en blijven innerlijk onmachtig, kwetsbaar en emotioneel onvolwassen. Zo voelen we ons vervolgens overgeleverd aan wat anderen van ons vinden, wat ze van ons willen en waar ze ons voor nodig hebben en dat frustreert enorm. We geven onszelf het recht en de ruimte niet om een zelfstandig individu te zijn en te genieten van de keuzes die we maken in ons leven. We mogen niet verschillend zijn van de ander, andere behoeftes en gedachtes te hebben, terwijl dat feitelijk natuurlijk wel zo is! Juist uit die – aangeleerde -  vergelijkingen met anderen komen diepe innerlijke onvrede en afkeuring voort. Slecht van onszelf.....

En dus maskeren we datgene wat werkelijk leeft in ons. 

We blijven - schijnheilig - in onze comfort-zone zitten.

Het gevolg hiervan is dat we weinig of geen „gevoel" van zelf hebben.

Dit zelfgevoel of zelf-besef is echter wel nodig om keuzes te kunnen maken die onze eigen behoeften en onze individualiteit weerspiegelen.

 Ook kunnen we zonder dit zelf-besef (=voelen) geen duidelijke grenzen stellen omdat we het verschil niet voelen tussen "ik" en "wij".

We gaan dan „ strijden” met, re-ageren op, het gedrag of de mening van een ander over ons, of passen ons aan aan de heersende moraal, of het heersende imago-beeld. Innovatieve gedachten-concepten worden eerst getoetst op de vraag: " wat zal de ander vinden van mij als ik deze concepten/gedachten uitspreek? ". 

De reacties die we voelen en herkennen zijn meestal van emotionele aard:

Jij begrijpt mij niet… ( = niet begrepen voelen).

Jij moest eens voelen wat ik voel ( = onmacht en slachtofferschap).

Jij moet altijd je zin hebben ( = beschuldigen en machtsstrijd).

Jij luistert nooit naar mij ( = beschuldiging).

Jij moet vooral dit of dat doen ….( = beter - weten, machtstrijd).

Jij jaagt mij weg omdat jij dit of dat doet, of niet doet

(= emotionele manipulatie via dreigen met verlating).

Het moet altijd opjouw manier….(onmacht over eigen keuzekracht).

Een ruzie of conflict is geboren.

Dat is op zichzelf niet erg, want enkel door het botsen van kracht en tegenkracht kan iets nieuws ontstaan, een andere richting ingeslagen worden.

Wat essentieel is, is de intentie van waaruit de botsing/de confrontatie plaatsvindt. Gaat het om een machtsstrijd? Een strijd om aandacht? Een strijd om een (geloofs) ideaal? Of is de intentie dat je elkaars mening en perspectief beter wilt leren begrijpen? Van elkaar wilt leren? Elkaar wilt inspireren?

Het vraagt erom de "kind-angst" voor ruzie of conflict in een ander perspectief te plaatsen. 

Even terug naar hoe het meestal gaat: 

Ten gevolge van een confrontatie, gekoppeld aan de innerlijke emotionele instabiliteit, volgen twijfel-gedachten, of schuldgevoel, voorkomende uit de innerlijke criticus:

Ik ben tekort geschoten…

Ik heb niet voldaan aan de eis van….

Wat heb ik niet goed gedaan?

Had ik het anders moeten aanpakken?

Waarom krijg ik die aandacht niet en zullie wel?

Ben ik dat niet waard, misschien?

Ligt het aan mij?

Zie ik het zo verkeerd?

Wat kan/moet ik doen om de vrede te herstellen of te bewaren? ( met de mantel der liefde bedekken).

Dit emotioneel onvolwassen, re-actiepatroon levert dus veel ( innerlijke) strijd, narigheid, onveiligheid en onzekerheid op. Door deze emotionele reactie op signalen van „ te kort schieten” gebeurt eigenlijk juist het tegenovergestelde. 

Je trekt je terug in jezelf, verliest contact en betrokkenheid met de ander /met je omgeving, en voelt je onbegrepen, niet gehoord, niet gezien, slachtoffer van omstandigheden.

Daarom is zo het belangrijk te beseffen dat de meeste emoties, zoals boosheid, frustratie, irritatie, verdriet, signalen zijn die voortkomen uit dit patroon van onmacht. Emoties nemen geen beslissingen!

Ze willen je wel je innerlijke onmacht en weerstand duidelijk maken. 

Het is belangrijk om je emoties te uiten (je hart te luchten) maar ze zijn geen excuus voor onbeschoft, respectloos, beschuldigend of gewelddadig gedrag!

Wanneer je je bewust wordt van het feit dat je nu volwassen bent, zelfstandig kunt denken, en voor je eigen behoeftes mag/moet zorgen, dis-identificeer je je geleidelijk aan van het oude emotioneel onvolwassen gedrag- en denken. 

Je mind-set verandert. Je paradigma verandert.

Je beseft het concrete feit dat JIJ een bewuste keuze kunt maken over de kwaliteit van jouw leven in relatie tot anderen en de buitenwereld.

Je gaat een commitment aan met jezelf, een heldere afspraak met jezelf, die je serieus neemt!

Je durft jouw behoeften beter te voelen (innerlijk) en uit te spreken naar de buitenwereld.

Je laat jezelf kennen…

Je durft regie te nemen over je eigen leven en je toekomst te gaan “ schrijven”, plannen, vanuit het Heden. Dat is iets heel anders dan controle willen uit-oefenen.

Je accepteert dat emoties een signaal zijn die jou iets kenbaar willen maken en vermindert zo de oude angst om te voelen.

Je begrijp dat emoties geen excuus zijn voor respectloos of verwijtbaar gedrag of om je zin af te dwingen.

Vanuit dit emotioneel volwassen gedrag mag je van de ander / je partner vragen om zich te laten kennen in zijn/haar beweegredenen of levensdoel.

Zo groei je in gelijkwaardig partnerschap, geef je bewuster ruimte aan je innovatieve en creatieve mogelijkheden, en kan de kwaliteit van je leven en van je relaties zich verdiepen en verbreden.

Wat is het verschil tussen emoties en gevoelens? 

Emoties zijn energieën die zich heel sterk manifesteren in het fysieke lichaam. Emoties zijn re-acties op dingen die je eigenlijk niet begrijpt! 

Als je b.v. een woedeaanval krijgt, omdat iemand je onverwacht kwetst voel je een vlaag van boosheid door je heen trekken. Dit is heel goed te voelen in je lichaam: op bepaalde plaatsen verkrampt je energie of je krijgt het heet…. Deze reacties maken duidelijk dat je iets niet begrijpt.

Er vindt geen uitwisseling plaats.….het resoneert niet….

Er komt een energie op je af die je niet kunt plaatsen én die je niet gerechtvaardigd vindt. Eigenlijk reageer je jouw innerlijke onbegrip en onmacht af via de emotie. Energetisch treedt er een soort van explosie op, een soort van ontlading. Emoties hebben een duidelijke aanleiding, een ‘trigger’ in de buitenwereld, die je ertoe brengt emotioneel te worden.

Die emotie(s) hebben zoals al eerder gezegd een signaalfunctie. 

Het gebied van emoties, ook wel het emotionele lichaam genoemd, vormt een belangrijke mogelijkheid voor heelwording!

Emoties hebben altijd iets heftigs, iets dramatisch, in zich.

Denk maar aan felle angstaanvallen, aan paniek, woede of intens verdriet. Emoties nemen je geheel in beslag en trekken je weg uit je wezenskern, je spirituele centrum! Op dat moment ben je vol van een bepaald soort energie, die je wegtrekt van je centrum, van je innerlijke helderheid.

Het probleem is dat je wanneer je die heftige boosheid voelt, je je bevindt op het niveau van jezelf waarin jij nog steeds het verloren kind bent, het kind dat op zoek ging en geen uitwegen zag. Dat kind is er nog steeds.

Maar op dát niveau vind je geen antwoorden. Het is eigenlijk niet meer dan logisch dat dit kind heel kwaad is: het begrijpt er niets van!! Het antwoord op deze boosheid ligt echter op een ander niveau van je bewustzijn. Jij bent namelijk méér dan dat verloren stuk in jezelf.

Er is een ander niveau in jezelf waarin je kunt voelen dat jij méér bent dan dat verloren, machteloze kind. Daar waar jij dat kind in je bewustzijn kunt opnemen, ben jij groter dan dat kind!

Daar waar jij de pijn omarmt met je allesomvattende bewustzijn, laat je haar zijn en accepteer je haar. Je verbindt je bewust met dat grotere bewustzijn in jou, die gevoelvolle energie die je ook bent….! En als een liefdevolle vader/moeder omhul je vanuit dit gevoelvolle bewustzijn dat verdrietige, boze verloren kind. En daarmee lost deze filterstructuur, de overtuiging van verloren en onmachtig zijn, gaandeweg op.

Het is onmogelijk om deze betekenis met behulp van het verstand te begrijpen. Het kan alleen door ervaring heen duidelijk worden.

Zie de visualisatie onderaan dit stukje.

Gevoelens zijn van een andere aard en worden ook op een heel andere manier waargenomen. Gevoelens zijn veel stiller, zachter, van aard dan emoties. Het zijn de fluisteringen van je ziel, die jou bereiken via zachte aanmoedigingen, een innerlijk weten, of een plotseling intuïtief handelen dat later van wijsheid blijkt te getuigen! Gevoelens brengen je juist dieper in je centrum. Gevoelens hebben te maken met intuïtie.

Gevoelens getuigen van een hoger begrip, een begrip dat de emoties én het verstand overstijgt. Gevoelens komen uit een sfeer van Zijn die niet fysiek is, die buiten de fysiek-zintuiglijke waarneming ligt.

Daarom zijn ze ook niet zo duidelijk lokaliseerbaar en voelbaar in je lichaam.

Denk maar eens aan wat er gebeurt als je iets aanvoelt, of als je iets voorvoelt. Er lijkt dan een soort weten in je te zijn wat van buiten naar je toekomt, wat niet een reactie is van binnenuit op iets anders, maar wat je a.h.w. van buiten je in je opneemt. Het komt echter niet helemaal van buiten! Wel vanuit de astrale energielaag die direct verbonden is met je hartchakra.

Wat vaak in onze gevoelsbeleving ontbreekt, is de basisliefde en geborgenheid die nodig is, als voedingsbodem voor elk levend wezen om te groeien, te bloeien en je in alle vrijheid te kunnen ontplooien.

Er is een waarneming dat er ‘iets niet klopt’.

Alsof er iets ontbreekt wat essentieel is om je goed te voelen.

Dat “ontbreken” (gemis/tekort) is verbonden met het diepe innerlijke weten en verlangen naar harmonie, uitwisseling en integriteit.

Dit weten komt voort uit en hoort bij het “weet hebben van” innerlijke verbondenheid en eenheid, een bewustzijns- werkelijkheid waaruit wij, als Lichtvonkjes of lichtfakkels, zijn voortgekomen!! 

Zeg maar eens van binnen hardop tegen jezelf:

Ik ben een kind van het Licht…..

Ik ben geboren uit Liefde……

En voel nu eens wat dat met je doet…..

Welke gedachten denk je meteen…..?

Waarschijnlijk allerlei ontkennende, of relativerende, gedachten.

Het is belangrijk om je te realiseren dat deze pijn van gemis, van tekort, ook een fysieke zetel heeft; ze zetelt in de buik. De buik is vaak de plek of het energetisch centrum van waaruit we relaties aangaan met andere mensen.

Het probleem dat hierbij de kop opsteekt is dat er in datzelfde centrum in je buik die diepe pijn zit, de pijn van het gemis/tekort, van het verloren voelen…. Vaak herkennen we die pijn in een ander heel goed!

Het is in wezen steeds die ene pijn die teruggaat naar een verlies aan oerverbinding en geborgenheid.De ander fungeert dus als spiegel voor je eigen pijn. Je herkent (onbewust) je eigen pijn in die ander. En omdat je jouw eigen pijn in die ander herkent, gemakkelijker dan je deze in jezelf herkent, ga je de pijn van die ander proberen op te lossen en hoop je (onbewust) dat je eigen pijn wordt verlicht door de aanwezigheid (liefde, erkenning) van de ander. En dat levert vooral teleurstelling, pijn en onmacht op, omdat het niet zo werkt! (= wijsheid uit eigen levenservaring).

De werkelijke oplossing ligt in het aandacht geven aan jouw innerlijke woelingen, ervaringen en gewaarwordingen. Je omkeren…, toekeren…. naar jezelf, in plaats van je te richten op het willen veranderen, helpen, genezen, van die ander. 

Voor alle gevoelens van wanhoop, depressie en eenzaamheid, die er in je leven zijn, is de oplossing energetisch beschikbaar in jezelf! De oplossing is er al, ze is aanwezig in jouw energie. De energie van de oplossing kan verborgen lijken te zijn, in die zin dat je eerst een deurtje moet vinden en openzetten, maar jij hebt in wezen alles in je om het verloren kinddeel in jezelf gerust te stellen!! Oók in de buik zetelt namelijk het gevoel van natuurlijke innerlijke kracht. Het is een gevoel dat uit je kern komt en dat ónder je gedachten en emoties doorgaat en doorstroomt….  

Het is een stille maar grote kracht die in iedereen huist. Een draagvlak, een stroom of trillingsgolf. Het zijn allemaal verschillende woorden die hetzelfde bedoelen. Het is het draagvlak van de onvoorwaardelijke liefde, een directe verbinding met je eigen diepste wezen….  

Visualisatie: 

Stel je nu maar eens voor dat je daar in je buik contact maakt met het centrum van onvoorwaardelijke liefde….. Zie dat centrum als een ruimte…. Hoe ziet deze ruimte eruit?

Welke kleuren zie je?

Welke geuren ruik je?

Wat valt je op hier?

Stel je dan voor dat er ergens in die ruimte een “Oermoeder/Oervader” zit.

In een makkelijke stoel zit hij/zij daar in alle liefde op jou te wachten…..

Zie dan hoe jijzelf, als klein en verloren kindje, naar haar/hem toe rent en op schoot springt of klimt…. Je wordt meteen liefdevol omarmt…. zoals je bent…..Voel die koestering, die omhulling, die veiligheid…….

Alles is goed zoals het is…. Blijf daar… ook als je je aandacht weer verschuift en richt op andere bewustzijnswerkelijkheden. Af en toe ga je dan als het ware op bezoek…  je beschouwt… kijkt…. hoe het gaat met dat kindje.

Voelt het zich geliefd, veilig, krachtiger worden? Volg met liefdevolle aandacht wat daar gebeurd…Overhaast niets en schouw alleen maar.

Laat het Werk z’n werk doen!

Annet.