Emotioneel re-actiepatroon gekoppeld aan de innerlijke criticus die het innerlijke weten overschaduwd...

De innerlijke criticus is ooit in het verleden de beschermer geworden van het kwetsbare, gevoelige, kind in ons wat ontkend werd vroeger. Het vertegenwoordigt een emotioneel reactie-patroon, dat onmiddellijk verdedigend reageert op signalen van „ tekort schieten”. Die signalen kunnen worden gegeven vanuit de buitenwereld, maar kunnen ook het gevolg zijn van zelf-veroordelende gedachten ten gevolge van dit re-actiepatroon.

( ik deug niet, ik doe het fout etc.).

Als kind kon je en mocht je niet afwijken van datgene wat hoorde, ook al voelde je dat innerlijk anders aan. Je was feitelijk fysiek en emotioneel afhankelijk van de verzorging en de goedkeuring van anderen over jou.

Dit gedrag- en reactiepatroon is dus in het verleden ontstaan om je / ons te helpen relaties minder pijnlijk te maken en vernedering te vermijden. De grootste angst van dit reactiepatroon, ook wel genoemd „ het kwetsbare en verwaarloosde kind - patroon”  is, dat we niet geaccepteerd worden en dat anderen ons afwijzen of verlaten. Omdat dit kind-deel zich zorgen maakt over onze relaties met anderen, maakt het zich ook heel erg druk over wat anderen van ons vinden en denken! De aandacht is voortdurend gericht op het zorgen voor en tevreden stellen van anderen. Effect daarvan is dat we eigen behoeftes hebben leren uitstellen. Als hij/zij maar gelukkig is…. dan mag ik ook… 

Of: eerst moeten er dit en dat gebeuren... en dan pas mag ik …..

We voelen ons gevangen in deze aangeleerde gedachtegang en het daarbijbehorende gedrag, en blijven innerlijk onmachtig, kwetsbaar en emotioneel onvolwassen. Zo voelen we ons vervolgens overgeleverd aan wat anderen van ons vinden, wat ze van ons willen en waar ze ons voor nodig hebben en dat frustreert enorm. We geven onszelf het recht en de ruimte niet om een zelfstandig individu te zijn en te genieten van de keuzes die we maken in ons leven. We mogen niet verschillend zijn van de ander, andere behoeftes en gedachtes te hebben, terwijl dat feitelijk natuurlijk wel zo is! Juist uit die – aangeleerde -  vergelijkingen met anderen komen diepe innerlijke onvrede en afkeuring voort. Slecht van onszelf.....

En dus maskeren we datgene wat werkelijk leeft in ons. 

We blijven - schijnheilig - in onze comfort-zone zitten.

Het gevolg hiervan is dat we weinig of geen „gevoel" van zelf hebben.

Dit zelfgevoel of zelf-besef is echter wel nodig om keuzes te kunnen maken die onze eigen behoeften en onze individualiteit weerspiegelen.

 Ook kunnen we zonder dit zelf-besef (=voelen) geen duidelijke grenzen stellen omdat we het verschil niet voelen tussen "ik" en "wij".

We gaan dan „ strijden” met, re-ageren op, het gedrag of de mening van een ander over ons, of passen ons aan aan de heersende moraal, of het heersende imago-beeld. Innovatieve gedachten-concepten worden eerst getoetst op de vraag: " wat zal de ander vinden van mij als ik deze concepten/gedachten uitspreek? ". 

De reacties die we voelen en herkennen zijn meestal van emotionele aard:

Jij begrijpt mij niet… ( = niet begrepen voelen).

Jij moest eens voelen wat ik voel ( = onmacht en slachtofferschap).

Jij moet altijd je zin hebben ( = beschuldigen en machtsstrijd).

Jij luistert nooit naar mij ( = beschuldiging).

Jij moet vooral dit of dat doen ….( = beter - weten, machtstrijd).

Jij jaagt mij weg omdat jij dit of dat doet, of niet doet

(= emotionele manipulatie via dreigen met verlating).

Het moet altijd opjouw manier….(onmacht over eigen keuzekracht).

Een ruzie of conflict is geboren.

Dat is op zichzelf niet erg, want enkel door het botsen van kracht en tegenkracht kan iets nieuws ontstaan, een andere richting ingeslagen worden.

Wat essentieel is, is de intentie van waaruit de botsing/de confrontatie plaatsvindt. Gaat het om een machtsstrijd? Een strijd om aandacht? Een strijd om een (geloofs) ideaal? Of is de intentie dat je elkaars mening en perspectief beter wilt leren begrijpen? Van elkaar wilt leren? Elkaar wilt inspireren?

Het vraagt erom de "kind-angst" voor ruzie of conflict in een ander perspectief te plaatsen. 

Even terug naar hoe het meestal gaat: 

Ten gevolge van een confrontatie, gekoppeld aan de innerlijke emotionele instabiliteit, volgen twijfel-gedachten, of schuldgevoel, voorkomende uit de innerlijke criticus:

Ik ben tekort geschoten…

Ik heb niet voldaan aan de eis van….

Wat heb ik niet goed gedaan?

Had ik het anders moeten aanpakken?

Waarom krijg ik die aandacht niet en zullie wel?

Ben ik dat niet waard, misschien?

Ligt het aan mij?

Zie ik het zo verkeerd?

Wat kan/moet ik doen om de vrede te herstellen of te bewaren? ( met de mantel der liefde bedekken).

Dit emotioneel onvolwassen, re-actiepatroon levert dus veel ( innerlijke) strijd, narigheid, onveiligheid en onzekerheid op. Door deze emotionele reactie op signalen van „ te kort schieten” gebeurt eigenlijk juist het tegenovergestelde. 

Je trekt je terug in jezelf, verliest contact en betrokkenheid met de ander /met je omgeving, en voelt je onbegrepen, niet gehoord, niet gezien, slachtoffer van omstandigheden.

Daarom is zo het belangrijk te beseffen dat de meeste emoties, zoals boosheid, frustratie, irritatie, verdriet, signalen zijn die voortkomen uit dit patroon van onmacht. Emoties nemen geen beslissingen!

Ze willen je wel je innerlijke onmacht en weerstand duidelijk maken. 

Het is belangrijk om je emoties te uiten (je hart te luchten) maar ze zijn geen excuus voor onbeschoft, respectloos, beschuldigend of gewelddadig gedrag!

Wanneer je je bewust wordt van het feit dat je nu volwassen bent, zelfstandig kunt denken, en voor je eigen behoeftes mag/moet zorgen, dis-identificeer je je geleidelijk aan van het oude emotioneel onvolwassen gedrag- en denken. 

Je mind-set verandert. Je paradigma verandert.

Je beseft het concrete feit dat JIJ een bewuste keuze kunt maken over de kwaliteit van jouw leven in relatie tot anderen en de buitenwereld.

Je gaat een commitment aan met jezelf, een heldere afspraak met jezelf, die je serieus neemt!

Je durft jouw behoeften beter te voelen (innerlijk) en uit te spreken naar de buitenwereld.

Je laat jezelf kennen…

Je durft regie te nemen over je eigen leven en je toekomst te gaan “ schrijven”, plannen, vanuit het Heden. Dat is iets heel anders dan controle willen uit-oefenen.

Je accepteert dat emoties een signaal zijn die jou iets kenbaar willen maken en vermindert zo de oude angst om te voelen.

Je begrijp dat emoties geen excuus zijn voor respectloos of verwijtbaar gedrag of om je zin af te dwingen.

Vanuit dit emotioneel volwassen gedrag mag je van de ander / je partner vragen om zich te laten kennen in zijn/haar beweegredenen of levensdoel.

Zo groei je in gelijkwaardig partnerschap, geef je bewuster ruimte aan je innovatieve en creatieve mogelijkheden, en kan de kwaliteit van je leven en van je relaties zich verdiepen en verbreden.