25 juni 2014.

Een ander referentiekader - grotere verbanden herkennen.

Tijdens mijn eindexamen op de HBS hadden we o.a. wiskunde-examen. Ik had er heel hard voor geleerd want het was niet mijn sterkste vak en ik wilde zo graag slagen! De ochtend van het examen stond ik vroeg op op nog extra tentamen-opdrachten te maken. Met stress in mijn lijf ging ik naar school. Eenmaal gezeten in de aula kregen we onze examens aangereikt. Ik keek naar de opgaven en.....kreeg een totale black-out. Niets snapte ik ervan! En ik had nog wel zo mijn best gedaan... Ik liet mijn hoofd in mijn handen zakken en sloot mijn ogen...nadat ik even zo gezeten had spoorde ik mezelf innerlijk aan om toch maar te beginnen en te kijken hoe ver ik kwam.
Ik opende mijn ogen en las de opdrachten opnieuw. En ineens snapte ik de grotere verbanden. Ik zag de oplossingen! Met hernieuwd enthousiasme ging ik aan de slag en maakte de opdrachten. Ik scoorde een 8 op mijn eindlijst! En dat terwijl ik het hele jaar onvoldoende had gestaan, ondanks mijn harde werken. Ik ontdekte dat ik ergens innerlijk "wist" hoe vanuit een ander perspectief te kijken. Dit spontaan herontdekte vermogen werd mede bepalend en aansturend in mijn verdere levensloop.

Zulke gebeurtenissen overkomen steeds meer mensen en kinderen. Vooral de jongere generatie heeft vaak nog een grote affiniteit met hun intuïtieve wijdse innerlijke perspectief. Dat levert meteen ook grote aanpassingsproblemen op, zoals we allemaal kunnen constateren. Luisteren naar kinderen is essentieel.

Aandacht voor aanwezige kwaliteiten en competenties stimuleert het plezier in leren en ontplooien en zorgt tevens voor een enthousiaste aansturing ervan.